تحریم‌های ویرانگر داخلی و بهانه‌های رسمی!

 

 

امروزه بسیاری از مسئولان هر گناهی را به گردن تحریم‌های خارجی می‌اندازند اما از تحریم های قفل‌کننده و گره‌زننده‌ی امور مردم که توسط مجموعه‌ی زیرنظر خود صورت گرفته و می‌گیرد، هیچ سخنی به زبان نمی‌آورند.

 

مردم برای هرگونه کاری که دارند از مجوزهای لازم گرفته تا رفع مشکلات عادی و معمولی، باید به‌جای هفت‌خوانی که در قدیم به‌عنوان مثال و مَتَلَک در گفت‌وگوها به‌کار برده می‌شد، از هفتاد خوان ضوابط و مقررات پیچیده و بُغرنج ادارات، ارگان ها و … بگذرند و آنچنان خسته و ناامید شوند که عطای کار، تلاش، تولید و سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف را به لقایش ببخشند و روزبه‌روز بر شدت خشم، نفرت و کینه‌ی خود از این وضعیت بیفزایند.

 

 

با شکل‌گیری روزافزون دستگاه‌های دولتی و حکومتی، همواره بر «امضاهای طلایی» گوناگون افزوده شده و می‌شود و هر به‌اصطلاح موظفی نیز با ‌عنوانی و بهانه‌ای، گره‌ای را بر گره‌های زندگی مردم می‌افزاید و بر امور عادی جامعه قفل می‌زند.

 

 

از سوی دیگر زیاده‌طلبی‌ها و بخشی‌نگری‌های بیمارگونه، تمام هَمّ و غَمِ مدیران را متوجه گسترش قلمرو قدرتیِ سازمان، نهاد، ارگان و … تحت امر و نفوذ خود کرده و جز «کشورگشایی!» به امور دیگر فکر نمی‌کنند.

 

 

جالب اینجاست که هر ارگانی در بسیاری از امورِ مردم خود را متولی درجه‌ی یک می‌داند و برای سرکوبی و به‌اصطلاح «روکم‌کنی!» دیگر ارگان‌ها از امضاهای طلایی به‌دست آورده‌ی قانونی! سوءاستفاده کرده و ارباب رجوعِ خود را سرگردان و بلاتکلیف می‌کند و از مردم به‌عنوان توپ فوتبال و گاهی نیز کیسه بوکس بهره می‌برد!

 

 

این اوضاع و احوال آنچنان تیشه بر ریشه‌ی تولید، سرمایه‌گذاری، کارآفرینی، خلاقیت، شکوفایی اقتصادی و … زده است که چند برابر تحریم‌های خارجی فعلی هم نمی‌تواند به این اندازه برای مردم مانع و دست‌انداز ایجاد کند.

 

 

حاصل این‌گونه عملکردها امروز ما را به جایی رسانده که دغدغه‌ی مرغ و تخم مرغ را در صدر مسائل و مواردی که باید بسیار عادی و پیش‌پاافتاده باشد، قرار داده است. گویی این‌همه سازمان، ارگان، اداره و … شکل گرفته است تا به مردم فقط «نه» بگویند و امضاهای طلایی خود را به رُخ بکشند!

 

 

تردیدی نیست که تا این همه امضای طلایی ریز و درشت برچیده و باطل نشود، اوضاع و احوال ما نه‌تنها بهبودی نخواهد یافت بلکه از این هم بدتر خواهد شد، فساد گسترش خواهد یافت و همواره پول مردم هزینه‌ی جاهایی باید شود که جز کارشکنی و گره‌زنی به امور جامعه هیچ‌گونه خروجی دیگری نداشته و ندارند.

 

 

این وضعیت و برخورد سازمان‌ها و ارگان‌های بودجه‌خوار را که می‌بینیم، آرزو می‌کنیم که ای کاش مانند گذشته‌های دور، تمام امور مردم به دست خودشان حل‌وفصل می‌شد و این‌همه ارباب، مانع و امضاهایِ قدرت و زور نبود و جامعه در آرامش و آسایش و به‌دور از سرگردانی و بلاتکلیفی به‌سر می‌برد.

 

 

ای کاش این‌همه چوب از لای چرخ تولید و تلاش برداشته می‌شد تا مردم می‌توانستند هم شغل متناسب و مناسب خود را داشته باشند و هم اوضاع اقتصادی خانواده‌ها رو به بهبودی می‌رفت و افسردگی‌ها و تلخی‌های زندگی هموطنان، به شیرینی و شادی مبدل می‌شد.      

همان‌گونه که مشتی پاکبانِ پُرتوقع، زیر بار زدن واکسن نامطمئن نرفتند و مسئولان دلسوز و قانعِ شهرداری و شورا، به‌منظور حیف‌ومیل نشدن واکسن‌های تحویلی، با یک فداکاری مثال‌زدنی آن‌ها را به خود تزریق کردند و در حفظ و حراست از بیت‌المال سنگ تمام گذاشتند، در آینده‌ای نه‌چندان‌دور و در ماه و یا ماه‌های آینده نیز مشتی ۶۰ ساله به بالایِ ازخودراضی و بهانه‌گیر نیز از زدن واکسن خودداری خواهند کرد و ژن‌خوب‌هایِ همیشه خوب، ایثار کرده و حفظ بیت‌المال را بر هر چیزی مقدم دانسته و زحمت زدن واکسن‌هایی را که پیرمرد و پیرزن‌های لوس و … از زدن آن‌ها خودداری خواهند کرد، می‌کشند و این نام نیک را بار دیگر بر پیشانیِ درخشان خود حَک خواهند کرد.  این درحالی است که عزیزانِ ژن برتر،‌ خود توسط شرکت‌های خصوصی که از خارج واکسن می‌خرند، از جیب خودشان هزینه می‌کنند و ماشاالله و هزار ماشاالله با دارندگی و برازندگی، بی‌منتِ خلق روزگار از شر ویروس مرموز چینی خلاص خواهند شد و هرکس هم که نمی‌تواند ببیند، کور شود و برود بمیرد.    

راستی اگر این ژن‌خوب‌ها نبودند، خدا می‌داند که چه حال و روزی داشتیم؟!