بگذارید کمی هم زندگی کنیم

تا چندی پیش حرف مدرس که گفته بود «سیاست ما عین دیانت ما و دیانت ما عین سیاست ما است» را باور کرده بودم، اما امروز به این یقین رسیده‌ام که سیاست جز ریاکاری، چندچهره‌ای، دروغ و دغل، سیاه‌کاری و سردادن شعارهای پوچ، فریبنده و توخالی چیز دیگری نیست و بار دیگر برآن شدم تاریخ را مرور کنم و باز هم بخوانم که سیاست موجب شد به‌طورمثال نادر شاه چشم پسرش را کور کند و شاه عباس هم فرزند دلبندش را بکُشد و….

امروز به‌عنوان یک ایرانی پس از تجربه‌ی پیش و پس از انقلاب و سختی‌های اجتناب‌ناپذیرش، تلخی‌های جنگ تحمیلی، فشارهای خفه‌کننده‌ی تحریم‌ها و کاسب‌های آن و پیدایش پنهانی و آشکار سلاطین فقر و فلاکت که همه چیز را به‌سهولت قربانی اهداف پلید تمامیت‌خواهی خود کرده و می‌کنند، تنها یک آرزو برایم بیش نماده است که بتوانم سال‌های باقی‌مانده‌ی عمر فداشده و به یغما رفته‌ی خود را با آسودگیِ نسبی سپری کنم، شاید که در آرامش بتوانم خدایم را آن‌گونه که باید تکیه‌گاه خود قرار دهم.

از خودباخته‌ها و خودفروخته‌هایی که نان کثیفِ بیگانه را می‌خورند و با دستمزدی که برای متلاشی کردن ذهن و فکر هموطنانِ خود می‌گیرند و روزگارِ ننگینی را سپری می‌کنند، گرفته  تا تکیه‌زده‌ها به مراکز قدرت و آویزان‌شده‌ها به قبای تزویر و ریا و از دسته‌های نعمتی و حیدری تا سیاست‌بازهایی که با عناوین عوام‌فریبانه‌ی چپ و راست، اصولگرا و اصلاح‌طلب و مستقل‌های وابسته تا کارچاق‌کن‌های پشت پرده با لات‌ها و نوچه‌لات‌های جیره‌خوار و یا نادان‌های بی‌جیره و مواجبِ خود، آنچنان جهنمی را برای مردم ساخته‌اند که تنفسِ زیستن را سخت و یا غیرممکن کرده‌‌ است.

برای قدرت بیش‌تر و بیش‌تر با هم بجنگید، انتخابات را سهمیه‌ای کنید، دست از منافع خود در شوراها، مجالس و …. نکشید، برخی اسامی را از قوطی‌های عطاری درآورید و به جامعه تحمیل و شرکت سهامی مدیریتی خودتان را حفظ کنید و …. اما اجازه دهید چندصباحی زندگی کنیم و از منجلاب مشکلات، سختی‌ها، فشارها و …. رهایی یابیم.

این توقع چندانی نیست. همه چیز برای شما اما خدای ما را نستانید و قلبمان را تباه نسازید. بگذارید چندی هم از دریچه گشوده به زیبایی‌ها، دنیای خود را ببینیم. از مشاهده‌ی این همه نفرت و تباهی حال دلمان خراب شده به‌طوری‌که جز سیاهی نمی‌بینیم و بوی تعفنِ تزویر و ریا به‌اندازه‌ای مشام ما را آزار می‌دهد که دیگر چیزی را برای از دست دادن نداریم.   

قطار شورای شهر در حالی به ایستگاه ششم خود نزدیک شده که بسیاری از مطالبات شهروندان همچنان در لابه‌لای شعارها، وعده‌ها، تبلیغاتِ پوچ و … گیر کرده و به خفگی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود.

مردم رنجور  و زخم‌خورده از چپ و راست، اصولگرا و اصلاح‌طلب، دسته‌های خشن و متحجرِ حیدری – نعمتی و … با دلی پر از غم و درد، به گذشته و حال خود می‌نگرند و می‌اندیشند و چیزی جز منفعت‌طلبی، خودخواهی، خودمحوری که مسبب این‌همه گرفتاری و سختی شده است را نمی‌توانند پیش روی خود مجسم کنند.

دست بر روی هر مصیبت و نکبتی که می‌گذارند، ردّ پای سیاسیون بی‌سیاست و جماعت سیاست‌زده و مسخ‌شده را حس و لمس کرده و جمله‌ی متداول، معروف و بسیار پرکاربردِ «سیاست پدر و مادر ندارد» را زمزمه می‌کنند.

به حال فرهنگ، رسانه، اقتصاد، آموزش، هنر، ادبیات و … گرفتار آمده در چنگال سیاست‌کاران، می‌گریند و روزی هزار بار سیاسی‌کارانِ سیاه‌دلِ داخلی و خارجی را لعن و نفرین می‌کنند.

در این اوضاع و احوالی که کرونا نیز خود را به میانه‌ی معرکه انداخته، همچون محیطِ متعفن و گندزده‌ای که دلچسب پشه و مگس است، در بر روی تحمیلی‌ها باز می‌شود تا با حداقلی‌‌ها، گلوی حداکثری‌ها را بیش‌از پیش بفشارند و زیست و معیشت خلایق بی‌گناه و بی‌پناه را سخت و سخت‌تر کنند!