زیرِ چکمه‌ی الیگارش ها ….

 

ابتدای انقلاب و پیش از برگزاری نخستین انتخاباتِ ریاست جمهوری، ابوالحسن بنی‌صدر که همواره در حال سخنرانی و برگزاری مجامع گوناگون و جمع‌آوری رأی بود، کتابی را با عنوان «اقتصاد توحیدی» چاپ و منتشر کرد که جز بازی با اذهان و کلی‌گویی، هیچ معنا و مفهومی از چگونگی و ویژگی این گونه از اقتصاد را ارائه نکرد و تاکنون نیز ویژگی اقتصاد «اسلامی» و یا به قول او «توحیدی» برای افکار عمومی روشن و مشخص نشده است.

 

 

اینکه آیا اقتصاد ما از نوع غربی و یا شرقیِ تعریف‌شده و جاافتاده و یا نظریه ی علمیِ جدیدی است!، هنوز تعیین و تبیین نشده و همچنان در هاله‌ای از ابهام مانده و درجا می‌زند!

 

 

با گذشت زمان و در حال و هوای این سردرگمی اقتصادی، سال‌به‌سال به جذابیتِ‌ فعالیت‌هایِ دلالی و انگلی افزوده شد و تنه‌ی تولید درعین‌حال غوطه‌ور شدن در شعارهای پوپولیستی، مدام لاغرتر شده و به فقر و فاصله‌های طبقاتیِ روزافزون دامن زده است.

 

 

چند سالی نیز سپردن امور به دست مردم و اجرای اصل ۴۴ قانون اساسی به شعاری توخالی مبدل و بخش خصوصی همواره نحیف و ضعیف شد و به تعبیر یکی از اساتید این علم، اقتصاد رفاقتی – غارتی شکل گرفت و طبقه‌ی متوسط و پایینِ جامعه زیر چکمه‌ی الیگارش هایی که رانت و فساد را ترویج داده‌اند، له و له تر شدند.

 

 

اقتصاد به انحصار نهادهای قدرت درآمد و به مصداق ضرب‌المثلِ «گوشت را به دست گربه دادند»، هرروز صدای فساد از گوشه‌ای شنیده و جامعه‌ای که قرار بود بی طبقه‌ی توحیدی شود با اختلاس‌ها دست‌به‌گریبان شد.

 

 

اما پرسش و کَلام آخر ….

 

آیا پزشکیان توانِ مقابله با الیگارش ها را دارد و می‌تواند به وعده‌هایی که بخشی از جامعه را پای صندوق‌هایِ رأی کشاند، عمل کند و به مردم وفادار بماند و یا با رانتی‌ها همراه و همگام می‌شود و همچنان هزار دست دولت را در جیب ملت نگه خواهد داشت؟