محدوده‌ی «انتقاد ممنوع» و خشم‌های فروخورده

در دهه های اخیر به تدریج افراد و مجموعه‌هایی خود را خط قرمز دانسته و در دایره‌ی «انتقاد ممنوع» قرارگرفته‌اند که مصداق ضرب‌المثل پاک کردن صورت‌مسئله برای حل آن را می‌توان در مورد آن‌ها به کار برد.

شماری از میز خطابه‌های یک‌طرفه، افراد و یا مجموعه‌هایی که اختیارات بیش از میزان ظرفیتِ مسئولیت‌پذیری خود دارند، سانسور، احساس سانسور، خودسانسوری و….. همه و همه در سال‌های متوالی انباشت شده و خشم‌های فروخورده‌ای که منتج از همین وضعیت بوده و هست، به تلنباری از مطالبات بی‌پاسخ‌مانده و محقق نشده به‌صورت کوه آتش‌فشان سر برآورده است.

از یک‌سو با شعارهای تزیینی و تشریفاتیِ «لزوم ارتباط با مردم» مواجه بوده و هستیم و از سوی دیگر همواره در محدوده‌ی «انتقاد ممنوع» قرارگرفته‌ایم. ازاین‌روی، کاسه‌های صبر لبریز شده، مصداق «آب که از سر گذشت …..» را یافته و دیگر قابل‌توقف و ترمز نیست و نخواهد بود.

قرار گرفتن در این وضعیت، بیش از هر عاملی، رفتار، گفتار و پندار ناپاکِ چاپلوس‌ها، متملق‌ها، سالوس پیشه‌های ریاکارِ فرصت‌طلب، عامل اصلی و پایه‌ای انتشار ویروس پلید خودکامگی، تکبر، خود ویژه پنداری و…. بوده که به‌روشنی در مجموعه‌های گوناگون قابل‌مشاهده است.

بنابراین رهایی یافتن از خودکامگان، نقدناپذیرها، متکبرها و …. راهی جز ریشه کن کردن تملق و چاپلوسیِ خودباخته های بی مقدار در سطوح مختلف ازجمله اداره ها، سازمان ها، رسانه ها و …. را پیش روی خود نداریم و باید به سراغ مسبب ها و نشردهنده های این ویروس ویرانگر برویم، چراکه در طول تاریخ از ریز تا درشتِ تمام فلاکت ها و بدبختی ها، عقب رفت ها، فرار نخبگان و سرمایه ها، خانه نشینی ارزشمندان و اندیشمندان و … همین ویروس های منفور و مفلوک بوده و هستند که با پیوند خوردن به خائنانِ بی ریشه موجب توقف پیشرفت و توسعه‌ی متعالی شده و می‌شوند.