زایشِ زورگویی و خودکامگی، خشونتورزی و دُشنامگویی است
پیشازاین در یادداشتی با پیش گُفتارِ «فراسوی اَندیشههای دِهشَتناک»، به چگونگی گفتار و کردارِ شماری سیاست زدهی فرومایه و یا دستنشانده پرداختیم که با روش و منشِ لات گَری و خیالی خام میخواهند به خواستههای خود برسند.
بیگُمان برای اینکه مَردمانی را از خِردورزی تُهی کنند، زورگویی و ستم را گسترده میکنند تا خشونت و دُشنامگویی جای اندیشیدن و دانایی را بگیرد و بیشک چنین مردمی هرگز دموکراسی را تجربه نخواهد کرد و همچنان در جهانِ تاریک خود سرگردان و بیسامان میمانند.
دشنامگویی، خشونتورزی، شور و جوشوخروش بدون اَندیشه، فرجامی جز پشیمانی، گُمراهی، وارونگیِ خواسته، اندوه و افسوس ندارد و آدمی را به بیراهه میبرد و از ارزش و پشتوانه تُهی میکند.
بودند کشوردارانی که پایههای چیرگی خود را روی دست و زبانِ اوباش و با زور و ستم استوار کردند و سرانجامی جز رسوایی و گُریز از کشور نداشتند.
گزیدهی سخن:
ثبت دیدگاه