تو قامت بلند تمنایی ای درخت

تو قامت بلند تمنایی ای درخت 
همواره خفته است در آغوشت آسمان
بالایی ای درخت 

دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار
زیبایی ای درخت 

وقتی‌که بادها
در برگ‌های در هم تو لانه می‌کنند
وقتی‌که بادها
گیسوی سبز فام تو را شانه می‌کنند
غوغایی ای درخت 

وقتی‌که چنگ وحشی باران گشوده است
در بزم سرد او
خنیاگر غمین خوش آوایی ای درخت

در زیر پای تو
اینجا شب است و شب زدگانی که چشمشان
صبحی ندیده است
تو روز را کجا ؟
خورشید را کجا ؟
در دشت دیده غرق تماشایی ای درخت ؟

چون با هزار رشته تو با جان خاکیان
پیوند می‌کنی
پروا مکن ز رعد
پروا مکن ز برق که برجایی ای درخت

سر بر کش ای رمیده که همچون امید ما
با مایی ای یگانه و تنهایی ای درخت

کسرایی