بایستِگیِ «رئیس‌جُمهوری»، اَندَرزگویی نیست

دیرزمانی است که مردم از این‌همه باید گُفتن‌ها و اندرزگویی‌های دارندگانِ جایگاه و رَده‌ی فرمانروایی‌های گوناگون وامانده و از شنیدنِ و یا خواندنِ نویدهایِ پوک و پوچ، کَلافه شده‌اند.

این بار پزشکیان به‌گونه‌ای رفتار کرد که اندک باوری که در مردم بازمانده بود هم به نابودی گرایید و دودلی‌ها نیز به بی‌شَکی کِشیده شد.

نوید به بازگرداندنِ سِزای بازنِشَستگان، زُدایشِ پالایه‌های پهنه انگاری (سایبری)، زدودنِ تَنگدَستی‌ها، گِرانی‌های تَوان‌فَرسا و کوچکیِ سُفره‌های مردم، بنیاد نهادنِ آشتی و دوستی با جهانیان، بازآفرینیِ آزادی‌هایی که همواره از آن‌ها سخن می‌گفت، مبارزه با ویژه خواری اَنگل زاده‌ها و اُلیگارش ها و ….، سر خَم نکردن در رویارویی با سایه‌نِشینان و سایه دوستانِ پنهان‌شده در پَستوهایِ ویژه خواری، مبارزه با دُزدانِ روبنده زده‌ی ناآشکار و سِتیزه‌گَر با آشکارسازی‌ها، پایداری در رویارویی با سُخن گاه دارانِ بی‌شرم، بَدزبان و رویارو با بیشینه‌ی نزدیک به همگانیِ مردم و هرآن چه در دوره‌هایِ گوناگونِ سَرپرستی‌هایِ خود کارآزمایی کرده و خواهانِ سِتیز با آن‌ها بوده است.

پزشکیان نباید سخنانِ پیش از نشستنِ بر جایگاهِ کنونی خود را از یاد بَرَد و مردم را دُچارشده به فروپاشیِ ذهن پِندارد و به‌گونه‌ای سخن گوید که آموزگاران برای دانش آموزان دبستانیِ خود همچون پند و اندرز می‌گویند و به‌روشنی دستور کار خود را کاربُردی اِبراز کند و کُنشگَر آن باشد وگرنه همچون برخی دیگر، نفرینِ ابدی را با خود تَرابری می‌کند و فَرجامی تیره‌وتار دَر پِی خواهد داشت.