لزومِ راه‌اندازیِ گشتِ جمع‌آوریِ نکبت و فلاکت!

شُماری از صحنه‌هایِ غَمبار و چِندش‌آوری که از نکبت و فلاکت گریبان گیرِ پیرامونی شهر ما حکایت‌ها دارد، به‌اندازه‌ای دردناک و زشت است که آدم آرزو می‌کند ای‌کاش به‌جای گشت ارشاد، گشت رسیدگی و جمع‌آوری نکبت‌ها و فلاکت‌های چَنبَره زده در گوشه‌هایی از شهر راه‌اندازی می‌شد و ازاین‌پس، خیران به‌جای ساخت مساجدی که عُمدتاً خالی و بلااستفاده مانده، به زدودنِ غُبارِ غم و اندوه از چهره‌ی مظلومِ شیراز همت می‌گُماشتند تا همان شهرِ رازی که فرهنگِ مردمانش شهره‌ی عام و خاص بود، دوباره بازگردانی می‌شد و زیبایی‌ها و دلبری‌های چشمگیر آن، بار دیگر جلوه گری می‌کرد.

امروزه شمال و جنوب، شرق و غرب شهرمان نمایانگر چهره‌ی نازیبا و افسرده‌ی اعتیاد و فقر و بدبختی است و در هر جای آن معتادان عزیز، بزرگوار و محترمِ «بیمارخوانده‌شده!» که با پاره کردن کیسه‌های غیراستانداردِ زُباله‌ها، با شهرداری همکاری صمیمانه و جانانه می‌کنند و با فروش پسماندهای جداشده و جمع‌آوری‌شده از زباله‌های پهن و گسترده شده در مکان‌هایی از شهر، هزینه‌ی مواد اَفیونی خود را به دست می‌آورند، آن‌چنان چهره‌ی ناخوشایندی را ایجاد کرده‌اند و موجب زادوولدِ بسیارِ موش و سوسک و …. شده‌اند که ساکنانِ شماری از محلات از دست جانواران موذی به گریه افتاده‌اند و دادرسی را نیز نمی‌یابند.

آیا چهره‌ی فقر، فلاکت و نکبت به‌مراتب زشت‌تر، شرم‌آورتر، اندوه‌بارتر و بی‌آبروتر از حتّی لُختی و عُریانی نیست؟!