از گُماشته‌های بیگانه تا رخنه کُننده‌های درونی

از گُماشته‌های بیگانه تا رخنه کُننده‌های درونی

بی‌شک آسیب‌رسانی رخنه کننده‌هایی که گُرگ‌های در لباس میش هستند بسیار بیش‌تر از گُماشته‌های بیگانه‌ای است که به خوردن نان آلوده به خون بی‌گناهان خو گرفته‌اند و زندگی نکبت‌بار و پلید را برگزیده‌اند.

به‌راستی آنان که گفتار و نوشتارشان بیش‌تر از بُمب ویرانگری دارد و پَهبادهای آسیب‌رسان به روان مردمان را در دست گرفته و همواره به‌سوی اندیشه‌ها روانه می‌کنند و آزار می‌رسانند و آبرو، ارزش و پشتوانه‌های کشور را فرومی‌ریزند، سیاه‌تر و آلوده‌تر از بیگانه‌ها و دُشمنانِ آشکار هستند.

دولایگانِ نیرنگ بازی که با باورهای مردمان سوداگری می‌کنند و به گفته‌ی حافظ شیرازی:

می خور که شیخ و حافظ و مُفتی و مُحتسب

چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند

این‌گونه موریانه‌ها در پوشش‌هایی با نمای نیرنگ‌بازانه کَم‌کَم لایه‌های گوناگون مردمی را سُست و بی‌پایه و بیگانگان را برای ویرانگری‌های رنگارنگ و فروپاشی خِردوَرزی سازمند می‌کنند تا بتوانند داشته‌های ما را چپاول کنند و بر کشور چیره شوند.

روش و مَنش نیرنگ‌بازان همواره بُریدن زبان‌ها با پدیدار کردنِ مرزهای بسته بر روی پُرسش و کَنکاش و آرمان‌خواهیِ همراهِ با آفرینش بیمناکی و ترس است.

و در یک سُخن:

پَهبادهایِ روانکاهِ میهن فروشانی که به‌سوی آزاداندیشی و خردورزی و راستی روانه می‌شود بارها از پَرتابه‌های آتش‌زا و سوزاننده هراس‌انگیزتر و تَرسناک‌تر است.