اَنگل زُدایی؛ پیش‌نیاز هَمزیستیِ آرمانی

اَنگل زُدایی؛ پیش‌نیازِ هَمزیستیِ آرمانی

مردم همواره از پَدیده‌های ناپسندِ سَربارشده به زندگانیِ خود که زاییده‌ی  پِنداشت، رَفتار و گُفتارِ اَنگل‌های هَمزیست با آنان بوده و هست، رنج‌ها برده و دردها کِشیده و می‌کشند.

هَسته‌ای‌ترین اَنگل‌های چِندش‌آور هَمزیست با مَردمان در گروه‌های زیر جای می‌گیرند.

نخست، چاپلوس‌ها و مَجیزگوهایِ انگلی که سازه‌های بنیادینِ خودکامگی، زورگویی و زورمداری هستند و از فرمانروایانِ ریزودرشت، تک سالاری می‌آفرینند.

دسته‌ی دیگر، بُزدلان و تَرسوهایی هستند که به هر خواری و لَغزشی تن می‌دهند و برای زورداران، زمینه‌ی فِشار بر مردم را گِردآوری می‌کنند.

خاموش‌ها و آرام زیست‌ها نیز بخش دیگری هستند که نمی‌خواهند برای هَمزیستیِ آرمانیِ مَردمان، هیچ هزینه‌ای بکنند و همواره سَرسپُرده و رامِ چَندوچونیِ آرایه‌ی هَستی یافته می‌شوند.

دیگر گروهی که به زایشِ خودکامگی و تلخی زایی کمک می‌کنند، سودجویانی هستند که کاسه‌لیسی و چِلِشتِه خواری را برگزیده‌اند و با این رَوش و مَنش، هر نَنگی را به جان می‌خرند.

دسته‌ی دیگر نیز بَهره بران و بَهره کِشان از آرایه‌ی هَستی یافته‌ای هستند که با وابستگی و پیوندخوردگی به زَر و زور، به چَپاولگریِ مردم با شیوه‌های آشکار و پنهان می‌پردازند.

بی‌گُمان هر یک از این گروه‌ها و دسته‌ها، فَرجامی جز خِفت و نَنگ، رسوایی، سَرشکستگی و سَرافکندگی چه در زندگی و چه پس از مرگ، نَخواهند داشت.

 و سُخنِ پایانی ….

بی‌شَک، هیچ‌کُدام از این دسته و گروه‌ها، توانِ درک از چراییِ هستی را ندارند و اَنگیزه‌ی هوشمندوار و اندیشمندانه زیستن را در خود کُشته‌اند و به بیهودگی گَردن نَهاده‌اند.