به بَهانه‌ی هفته‌ی درختکاری

سازمان‌های پَت و پَهنی بِسانِ «جهاد کشاورزی»، «محیط‌ زیست» و «منابع طبیعی» که با داشتنِ کارگران و کارمندانِ بسیار، هزینه‌های سنگینی را به کشور و مردم سَربار می‌کنند، نخستین بایستگی خود که آموزش در زمینه های درختکاری و باغبانی و … است را به فراموشی سپرده‌اند و تنها به بازایستادگیِ تلاشِ مردمان برای بهره‌مندی از زیستگاه زیبا و سرشارِ آنان می‌پردازند و …..

چه بسیار از زمان‌ها و داشته‌های کشور و مردم فدای نبودِ آموزشِ بایسته‌ی باغداران و دوستدارانِ درخت و درختکاری شده و زیان‌های سهمگینی را به سرزمینِ دوروبریِ آنان وارد کرده و می‌کند.

ناآگاهی از گزینشِ گونه‌های درخت برای کاشتِ فراخورِ سرزمینی به نابودیِ داشته‌ها و زندگانیِ مردمان کشیده شده و می‌شود.

فریبکاران نیز از این چگونگی، نارواگری کرده و با شَیادی کیسه‌ی مردم را خالی می‌کنند.

در این زمانه شماری نابِخرَد و یا سودجو که بیشتر خود را کاردان، کارشناس و سررشته‌دار می‌نمایانند، دوستدارانِ درخت و باغدارها را به گمراهی می‌کشانند و کیسه‌ی خود را با نارواگری پُر می‌کنند.

از سوی دیگر، کاشت درخت در گام نخستِ خود، جا می‌ماند و دیده‌بانی، نگهبانی و تیمارِ آن به دیار فراموشی رهسپار و تنها به یک نمایش بَسنده می‌شود.

کشورهای خُشک و بی‌آب و ناسبز، امروزه با فناوری‌های نوین به آفرینشِ جنگل‌های خُرم و شادی‌بخش پرداخته و می‌پردازند، ولی در کشورِ کهن ایران که سبزه و درخت همواره با فرهنگِ هزاران ساله‌ی ما تنیده و پیوسته بوده است، هرساله کاستن از پَهنه‌های جنگلی را می‌نگریم، به‌ویژه در استان پارس که باآنکه بی‌مِهری‌های بسیاری را تاب‌آوری کرده، مردمِ این مَرزوبوم تاکنون توانسته‌اند از داشتنِ جایگاه نخست در کشور در این زمینه نگهداری کنند.