اندیشه‌های زهرآلودی که زیبایی‌ها را زشت می‌پندارند

 

دیرزمانی است که جامعه‌ی ما با اندیشه‌های زهرآلود و کپک‌زده، در حال دست‌وپنجه نرم کردن است و تلخی‌های زندگی را در وجود این‌گونه ویروس‌های خوفناک می‌داند و روزبه‌روز به نفرت و خشم خود از زورداری اینان می‌افزاید.

 

 

باورهای پوسیده‌ای که هم آشکار و هم پنهان با شادی، سرور و نشاط دشمنی می‌کنند و تلاش دارند افسردگی، دل‌مردگی، گریه محوری و … را جانشینِ شادمانی، تفریح، سرزندگی و … کنند.

 

 

تردیدی نیست که بخش قابل‌توجهی از نارضایتی‌ها، نمی‌تواند عادی و فقط به دلیل ضعف مدیریت‌ها باشد، چراکه عوامل درونیِ تولید خشم و نفرت، گاهی آشکارا و گاهی دیگر پنهان اما قابل‌درک و دریافت است.

 

 

تحریم بخش‌های گسترده‌ای از جامعه نیز زائیده‌ی همین باورها و اندیشه‌هایی است که فراتر از نوک بینی خود، توانایی دید ندارند و در جهانی سیاه و تاریک به سر می‌برند.

 

 

جلوگیری از کنسرت‌هایی که هیچ‌گونه جنبه‌ی منفی ندارد، مخالفت با گردهمایی افرادی که می‌خواهند با دورهمی، لحظاتی از عمر خود را به‌دوراز هیاهو و جنجال‌های روزمره سپری کنند، تحریم‌های سخت باغ شهری‌هایی که با تصورهای به‌دوراز واقعیت، محل و مکان زندگی افرادی شده که از گرانی‌های سرسام‌آور قیمت مسکن و اجاره‌بهای آن از کلان‌شهرها فراری شده و به دامان طبیعت پناه آورده‌اند و …. همه و همه آتش‌های شعله‌ور شده‌ی خروجی چنین افکارِ شوم و تباهی است که هرروز به شمار نارضایتی‌ها، خشم‌ها و نفرت‌ها می‌افزاید.

 

 

و در یک‌کلام …..

 

 

جامعه‌ی افسرده، دل‌مرده و دل‌زده از زندگی، هرگز نتوانسته و نمی‌تواند رنگ و بوی رفاه، آزادی، توسعه‌ی متعالی، پیشرفت و …. را ببیند و حتی درک کند.