مدارکی که تنها یک تکه مقواست!

 

 

در سال‌های اخیر همواره شاهد صدور مدارک تحصیلیِ عجیب‌وغریبی هستیم که هم به‌صورت رسمی و هم غیررسمی با هزینه کردهای چندمیلیونی صادر و از آن‌ها بهره‌برداری می‌شود!

 

 

 

به‌طور مثال، شاهد صدور مدرک کارشناسی کمتر از گذشت یک سال پس از دیپلم و …. هستیم!

 

 

البته قرار گرفتن در این وضعیت، ناشی از چگونگی سیستم آموزشی ما حتی پیش از دبستان و فرهنگ بیمارِ متعارفی است که گریبان گیر جامعه‌ی ما شده است.

 

 

از همان دوران کودکی این باور در ژرفای ذهن و فکر ما تزریق شده و می‌شود که تنها به دنبال نمره گرفتن و نه آموختن و یادگرفتن باشیم، چراکه پذیرشِ ما در زمینه‌های شغلی، انتخاباتی و … تنها بر این اساس استوار و ارزشِ انسان‌ها در تکه مقوایی به نام مدرک، محصور و گنجانده شده است.

 

 

سال‌های متمادیِ عمرمان در اسارت این ذهنیت، به فنا رفته و می‌رود و درعین‌حال توقع داریم همانند کشورهایی مانند ژاپن به پیشرفت‌های چشمگیری دست یابیم!

 

 

در دوران پهلوی، رئیس وقت دانشگاه شیراز از دکه‌ی روزنامه‌فروشی جلو این دانشگاه در حال خریدن روزنامه بود که خطاب به روزنامه‌فروش گفت: «تو چرا به دانشگاه نمی‌آیی؟» و در پاسخ به آن شخص که اظهار کرد «من که دیپلم ندارم!»، گفت: «تو بیا، پس از لیسانس، دیپلم خود را نیز خواهی گرفت!».

 

 

دکتر صورتگر که علاوه بر ریاست دانشگاهِ یادشده به سخنوری، شاعری و … نیز شهره دارد در یکی از اشعار خود چنین گفته است:

 

ما برای اخذ مدرک آمدیم       نی برای درک مطب آمدیم

 

این گفته، امروزه در کشور ما به‌طور کامل عینیت یافته است، چراکه با شمار بالای فارغ‌التحصیلانی در رده‌های گوناگون روبه‌رو هستیم که حتی در نوشتن یک جمله‌ی بدون اشتباه ناتوان هستند و درست هم نمی‌توانند سخن بگویند و ……..

 

 

و اما ….

 

آیا با این اوضاع‌واحوال، فرهنگ، دانش، زبان و نوشتارِ فارسی و …. در این دیار به خط پایان نخواهد رسید؟!

 

 

آیا بزرگان، اندیشمندان، دانشمندان، سخنوران و …. در کشورمان به دست فراموشی سپرده نخواهند شد؟!

 

 

آیا تبدیل‌شدن به رباط و آدم‌آهنی، سرنوشت مکتوم ما نخواهد بود؟!

و آیا ….. و آیا …… و آیا ……