مطالبه گری، خودتحقیری و خودزنی نیست

 

در سال‌های اخیر، شدت خودحقیرپنداری و خودزنی‌های از سرِ خَشم و اعتراض در سطح جامعه به‌ویژه در فضای مجازی روبه افزایش گذاشته و خسارت‌های جبران‌ناپذیری را به کشور زده و می‌زند که اثرهای آن به‌مراتب بیش از بمب‌های ویرانگرِ هسته‌ای است.

 

 

وضعیت کنونی نمی‌تواند یک اتفاق ساده و معمولی باشد و بوی دست داشتنِ بیگانه‌های منفعت خواه و حیله‌گر در این فضای آلوده و سمی به مشام می‌رسد!

 

هیچ ملتی را نمی‌توان به‌سادگی به حقارت و دریوزگی کشید مگر با نفوذ در میان قشرهای گوناگون جامعه و سوءاستفاده از مدیریت‌های هم ضعیف و هم فاسد.

 

 

ملتی با پیشینه‌ی تمدنی سرشار از افتخار و تاریخی کهن و غرورآفرین را هرگز نمی‌توان از پای درآورد و از منابع خدادادی بی‌نظیرش بهره‌جویی کرد مگر با گسترش احساس حقارت و کوچکی در میانه‌ی گروه‌های رنگارنگ اجتماعی تشکیل‌دهنده‌ی آن و تصمیم سازی فرار و قهرِ نخبگان و سرمایه‌های بی‌مانند انسانیِ سرخورده و منزوی‌شده‌ای که خوشبختی را در ناکجاآبادها جستجو می‌کنند.

 

 

رد پای بهره‌کش‌ها و سوءاستفاده کننده‌هایی که با القاء چگونگی زندگی در بهشت برین در کشورهای خود، سرمایه‌های انسانی ما به‌ویژه نسل‌های جوان‌تر کشورمان را با هدف مبدل کردن آنان به ربات و ماشین کوکی برای انجام کارهایِ سخت و بدون وقفه، اقدام به جذب می‌کنند، به‌روشنی قابل‌مشاهده و درک است.

 

 

از یک‌سو بر ماندگاریِ باورهای پوچ و پوکی که آن‌ها را با نیرنگ برای ما به خطوط قرمز مبدل کرده‌اند، تمام تلاش خود را به کار گرفته و می‌گیرند تا در مردم  و به‌ویژه نسل‌های نو ایجاد زدگی و تنفر کنند و از سوی دیگر با تبلیغات پرزرق‌وبرق، آن‌چنان دنیایِ آزاد، آسوده و پر آرامشی را از کشورهای خود در اذهان مجسم می‌کنند و چنان درِ باغ سبزی را نشان می‌دهند که گویی آدم‌ها را به بالاترین رده از بهشت فرامی‌خوانند!

 

 

تاریخ گواه این مدعاست که ملتی پیروز، سرافراز، آسوده و با آرامش است که جز بر داشته‌های خود تکیه نزند و مشکلات و انگل‌های مزاحمِ آزادی و رفاه را با درایت و اندیشه از قدرت تهی کند و روی پای خود بایستد و به بیگانه‌هایی که همواره در طول تاریخ هدفی جز غارت، استعمار و استثمار ملت‌ها نداشته‌اند، تکیه نکند.

 

 

آنچه به‌طور کامل محسوس و ملموس است، بیگانه در ترویج باورهای عصر حجری، مطرود و مردودی که خروجی آن‌ها نفرت، خشم، احساس اسارت، خفقان، بن‌بست و … است، موذیانه اصرار می‌ورزد و می‌خواهد که سرمایه‌های گران‌سنگ ما از نخبگان، اندیشمندان، دانشمندان، فرهیختگان و … گرفته تا ثروت‌های پرشمار خدادادی کشورمان را به‌راحتی در چنگال پلید خود داشته باشد.