وفاقِ ملی، زیر لَگَدِ سایه‌ها

 

انتخابات اخیر ریاست جمهوری این ویژگی را داشت که وجود دولت سایه‌ی برآمده از آویزان شده‌ها به قبای رنگ و رو باخته‌ی بخشی از اصولگرایانِ نوپدید را عینی و علنی کرد به‌گونه‌ای که سردمدارِ شبکه‌ی آنان، خود به این واقعیت معترف شد!

 

 

 

 

این قبیل سایه‌ها که درواقع می‌توان آن‌ها را «باند» نامید، همواره هم در شبکه‌ای که نام اصولگرا بر خود نهاده‌اند و هم سازمان‌های متعدد غیررسمی که تابلو اصلاح‌طلبی را در دست گرفته‌اند و تشکیلات حاکمیتی به‌ویژه دولتی را ازآنِ خود می‌دانند و تصور می‌کنند جزء ارث پدری‌شان است، به‌صورت پنهان و آشکار می‌شود مشاهده کرد و به وجودشان پی برد.

 

 

عمق فاجعه تا آنجاست که برای دولت‌های منتسب به خود تعیین تکلیف و مدیران ریزودرشت را انتخاب و به رئیس‌جمهورها و وزیرها تحمیل می‌کنند!

 

 

این سازمان‌های غیررسمی (باندها)، برای رسیدن به امیال و اهداف خود که به قول مسعود پزشکیان «دعوا بر سر لحاف ملا» و تصاحب سمت‌ها و عنوان‌ها دارند، هرگونه وصله از اتصال به رقبای سیاسی گرفته تا نسبت‌هایی که از مصادیق تهمت، افترا، توهین و… است را به افراد می‌زنند تا آنان را از میدان به در کنند و به مقصود برسند.

 

 

چه بسیار از افراد در لابه‌لای چرخ های به‌اصطلاح «جناحین» که همواره یکدیگر را فرسایش داده و می‌دهند، لِه و به انزوا کشیده می‌شوند و درنتیجه همیشه شایستگی قربانی وابستگی شده و می‌شود.

 

 

با این اوصاف، آقای رئیس‌جمهور چگونه می‌خواهد وفاق ملی را به شکل عینی و واقعی محقق کند؟!

 

 

آیا وفاق ملی مانند همیشه فقط در یک قابِ ویژه‌ی شعار و تَنگنا نخواهد ماند؟!