تدفین واقعیت نگاری در روزنامه‌نگاری

فلسفه‌ی وجودی روزنامه و روزنامه‌نگاری در ابتدا تنویر افکار عمومی با شفاف‌سازی، واقعیت نگاری مبتنی بر استناد بوده است اما کم‌کم سایه‌ی شوم سیاست‌بازی بر این وسیله‌ی تحول ساز افتاده و مبدل به شِبهِ حِزب بر پایه‌ی باورِ مخربِ «هدف وسیله را توجیه می‌کند»، شده و سرمایه‌ی اصلی خود را که اعتماد پایدارِ همگانی بوده از دست داده و درواقع آن را تجاری‌سازی کرده است.

البته نباید این واقعیت را ازنظر دور داشت که بیشترین سهم در چرخشِ واقعیت نگاری به سمت‌وسوی «ذائقه محوری»، سطح دانش و بینش حقیقی و سواد رسانه‌ای مخاطب بوده و هست.

بخش انبوهی از جوامع به‌جای کنکاش گری و واقعیت یابی همواره به دریافت امیال خود جهت یافته و راستی و درستی را در آنچه تمایل داشته و دارند، جست‌وجو می‌کنند!

این پدیده‌ی نامیمون به‌طور مستمر سرمایه اصلی روزنامه را هزینه کرده و به‌اصطلاح به «از جیب خوردن» واداشته و اعتماد عمومی و اعتبار روزنامه‌ای را با تاریخ مصرفی به نسبت کوتاه روبه‌رو کرده، به‌گونه‌ای که با گذشت زمان، مخاطبِ دلداده به روزنامه‌های متمایل به خود را با چرخش و تغییر جهتی نه‌تنها متفاوت بلکه متضاد مواجه و وادار به خودسَرزَنشی کرده است.

این پدیده فضای مجازی را به دلیل تکثر و گوناگونی در آن و بهره‌مندی از آزادی‌های بیشتر، کمتر به خود مبتلا کرده است.

با این اوضاع‌واحوال چنانچه روزنامه‌نگاری بازگشت به اصل خود را با سستی و کندی دنبال کند، دیری نمی‌پاید که دیگر نَه از تاک‌نشان ماند و نَه از تاک‌نشان.