کُهنه ویروسی که همچنان کُشتار می‌کند

در دوره‌های گوناگون ویروس‌های کُشنده و ویرانگری جان انسان‌ها را گرفته و مورد تهدید قرار داده‌ اما سازمان بهداشت جهانی و دانشمندانی از سراسر جهان به مقابله با آن‌ها پرداخته و سرانجام توانسته‌اند قتل‌عام ویروسی را مهار کنند. اما کُهنه ویروسی که به‌مراتب کُشنده‌تر و مُخرب‌تر از «تب کریمه – کنگو، ابولا، تب ماربورگ و لاسا، کرونا، سارس، مرس و….» سال‌های دراز در کشور ما قربانی می‌گیرد و زیست فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و … ایرانی را با مخاطره‌ی جدی مواجه کرده، به فراموشی سپرده شده است و همچنان روح و روان ما را می‌میراند و به انجماد می‌کشد.

ویروس کُهنی که در طول تاریخِ حداقل ۱۰۰ ساله‌یِ کشورمان توانسته است به‌صورت گسترده‌ای حرکت پیشرفت ما را گاهی کند و گاهی نیز متوقف کند.

ویروس «خودتحقیری»، «خودزنی»، «خودکم پنداری»، خودناتوان پنداری» و…. همچون خوره، روان شماری از افراد جامعه را می‌خورد و آنان را آن‌چنان حقیر و پشیز می‌کند که سرانجام با فراگیری و همه‌گیری منجر به حتی خودکشی و خودزنی برخی شده و می‌شود.

این ویروس تنها در فضای لُمپنیسم و شعارزدگی و نِق زدگی رشد می‌یابد و در محیط استدلال، تفاهم، نقد، منطق و آرامش، گفت‌وگو و بحث و تبادل‌نظر و جوّ آزاداندیشی قادر به ادامه زیست نیست.

پدیده‌ی شوم و سیاهِ سادیسم و مازوخیسمِ فکری – سیاسی آن‌چنان جولان دهی می‌کند که دیگر دشمنانِ کُهنه‌کارِ پیشرفت و توسعه‌ی کشورمان نیازی به حمله‌های نظامی و اقتصادی و … ندارند و این ویروس خود به‌تنهایی می‌تواند کشوری بزرگ و پرجمعیت را در زمانی نه‌چندان دور از پای درآورد و وادار به درجا زدن کند.

بدون تردید مطالبه گری، آزادی‌خواهی، حق‌طلبی، ظلم‌ستیزی و…. حقیقی، واقعی و پایدار، تنها در فضای آزادگی و شجاعت و تکیه بر هم‌وطنان آزاده‌ای که بر روی پای خود استوار هستند و دل به بیگانه و بیگانه‌پرست نسپرده‌اند و به خود و داشته‌های پر نغز و مغز نخبه‌های ایرانی متکی بوده و هستند و همواره بر افتخارات کشور تکیه زده و می‌زنند، میسر نبوده، نیست و نخواهد بود.