سه ستون اصلی دیکتاتوری

چنانچه حداقل تاریخ معاصر کشور خودمان را به‌درستی و دقیق بررسی کنیم، بدون تردید درمی‌یابیم که دیکتاتوری همواره بر لُمپن ها، دلباخته‌های به بیگانه و چاپلوس‌ها تکیه داده و با سرکوبی ادب و اخلاق، وطن‌دوستی و شرافتمندی از خود حراست کرده است.

پیش از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ تا پس‌ازآن، نان امثال شعبان بی‌مخ‌ها و پری بلنده ها و اهالی حزب منفور باد، چرب بوده و اندیشمندانِ مبادی ادب و اخلاق و عاشقان بی غل و غشِ صریح و شرافتمندِ میهن در تنگناهای بسیار گرفتار بوده‌اند.

بنابراین به‌درستی می‌توانیم ملاک و معیارهای دیکتاتوری را ملاحظه و مشاهده کنیم و اقشار جامعه به‌ویژه گروه‌هایی که از آن‌ها به‌عنوان «خاکستری‌» یاد می‌شود را هشدار دهیم و هشیار کنیم تا در گرداب تاریکی‌ها و توهم‌ها به اسارت ظالمانه و خائنانه درنیایند.

لات‌بازی و لُمپنیسم رواج یافته به‌ویژه در فضای مجازی، تکیه زدن‌ها به بیگانه‌هایی که به گواه تاریخ فقط به فکر منافع خود بوده و هستند و روش و منش خودباخته‌های پشیزی که با تملق و چاپلوسی، نان خود را در خون و خونریزی و آتش می‌زنند، علائمی هستند که راه حرکت به مطلوب را آشکار و روشن می‌کند و مانع از تکرار تجربه‌های تلخ تاریخی می‌شود.

بدون تردید هیچ هدف والایی جز در سایه‌ی منطق و استدلال، ادب و اخلاق،  صراحت، روشنگری و رهایی از غلبه‌ی احساس و هیجان، محقق نشده و نمی‌شود.