هم ابروی شهر بَدریخت و هم چشم آن کور شد!!

در معرکه ای که شرکت سهامی خاص مدیریتی بر روح و جان شهروندان حاکمیت یافته و می یابد، خروجی آن جز درد و رنج و تلخی روزگار نبوده و نخواهد بود.

نگاه های تک بعدی و متحجرانه ی بخشی نگر که جز به کسب درآمد به بهای شیوع بیماری های کشنده و بدمنظری شهر، یارای فراتراندیشی و جامع نگری را ندارند، موجب می‌شود که علاوه بر خدشه بر روح و روان شهروندان، درمانگاه ها و بیمارستان ها را پُر و در داروخانه ها نیز ایجاد صف نوبت کنند و به آمار متوفیان نیز روزبه روز بیافزایند.

به بهانه تفکیک زباله و یا همان پسماند از مبدا، دکان خرید و فروش مواد مخدر را رونق داده و به اصطلاح پُخت معتادانِ بهتر از جان ! را فراهم می‌کنند.

مدام و به طور مستمر در نبش کوچه ها و گذرهای شهری، شاهد کیسه زباله های غیراستانداردی هستیم که از سوی معتادان معزز و محترم! پاره پاره شده و مواد قابل فروش به مراکز تعیین شده توسط شهرداری، تفکیک و پسماندهای تَر شامل انواع سموم و شیرابه های همراه با فلزات سنگین فوق العاده خطرناک را رها می‌کنند و سهمیه ی جانوارن آسیب رسان را نیز برجای می‌گذارند تا سرانجام پس از انتشار انواع آلودگی ها، خودروهای ویژه ! بیایند و نسبت به جمع آوری نیم بند آن ها اقدام کنند.

ای کاش حداقل مانند شماری از محله های کلان شهر تهران به جای تامین پول مواد مخدر برای معتادان گرامی! به ارایه ی خدماتی مانند آرایش موی سر، تحویل مواد غذایی و…. می کردند تا این همه همکار غیرمستقیمِ معتاد، سلامتی مردم و چهره ی شهر را به سُخره نمی گرفتند و اقدامات مرگبار نمی کردند.

تفکیک از مبدا به بهای تخریب محیط زیست انسانی و بَدریخت و بَدمنظر کردن جای جای شهر؟!

این قصه ی پر غصه ماجرای دیگری را در دل خود دارد و آن نیز فقر شدید فرهنگی و نبود سواد بهداشتی و سلامتی حتی حداقلی! است.

برخی نیز با تصور زرنگ بودن!، در هر زمانی که میل مبارک افتد، کیسه‌های زباله‌ی غیراستاندارد و سوراخ را بر سر کوی و برزن می‌گذارند و ناآگاه از اینکه محل عبور خود و خانواده‌ی خود را «مین‌گذاری» کرده و زمینه بستری شدن در بیمارستان را برای همگان فراهم کرده‌اند، بخش دیگری از این تراژدی را تکمیل می‌کنند.

به‌راستی، زندگی چه دردآور و تلخ می‌شود زمانی که آسایش، سلامتی، پیشرفت و تعالی انسان‌ها بازیچه‌ی بازی گردان‌هایی می‌شود که حداقل اصول و ملاک و معیارهای بازی را نیز نمی‌دانند و همچنان در اسارت اندیشه‌های تاریک، محدود، مسدود و … خود هستند و …..