این یادداشت شهریورماه سال ۱۳۹۲ منتشر و امروز به قالب جدید سایت نانوشته‌ها منتقل شده است.

آیا همچنان برخی از آقازاده‌های بی‌تجربه و نالایق سهم‌خواهی می‌کنند و با خودبزرگ‌بینی به شعور مردمان سرزمینی که مهد و عصاره تمدن ایران زمین است، توهین خواهند کرد؟

آیا سرزمین پاکان و نیکان، فرد شایسته و درخور را بازمی‌یابد تا ظرفیت‌های خود را بسترساز رفع مشکلات گریبان‌گیر کند؟

آیا تمام شورائیان با بهره‌مندی از فرهنگ شورایی وحدت و همدلی را به شهروندان شهری که تاریخ به عظمت والای آن گواهی می‌دهد، نشان خواهند داد و تک‌روی‌های گذشتگان را به زباله‌دان شهر می‌سپارند و تشکل‌های پاک اعتماد کرده به آنان را در میان مردمان درس‌گرفته از مکتب صدق، محبت و صفا روسپید خواهند کرد؟

آیا باز قدرت به سهامداران شرکت‌های سهامی مدیریتی بازمی‌گردد و یا بنا بر عدل و انصاف کار به کاردانان و شایستگان ناپیوسته به مراکز قدرت و ثروت سپرده خواهد شد؟

آیا گلوی فرهنگی شهر فرهنگ‌ و ادب‌پرور سعدی و حافظ و … که در بسیاری از نقاط جهان، ایران را با نام آن می‌شناسند و شهره به شهر شعر و شعور است، در مشت سنگی بیگانه با این دیار و روانه شده از ناکجاآباد فشرده خواهد شد؟

آیا محقان دلبسته به دیار پر رمز و راز خود، به غضب و تنگ‌نظری‌ تحمیل شده‌ها گرفتار می‌آیند، روانه خانه‌ها شده و در دیار خود غریب می‌افتند؟

این‌ها پرسش‌هایی است که پاسخگویی به آن‌ها حق مسلم و اجتناب‌ناپذیر مردمان سرزمین خدایی پارس و شهر پرآوازه شیراز بوده و دیگر زمانه‌ای نیست که بتوان همچنان بغض‌ها را در گلو نگه داشت و گذاشت تا فشار درد بر سینه‌های سوزناک عاشق تداوم یابد.

ویژگی‌های بارز این دیار، مردان مردی را می‌طلبد تا ظرفیت‌ها و توانمندی‌های مدفون شده در سیاهی تنگ‌نظری، قوم‌ و قبیله‌گرایی، تحمیل، تحقیر، تهدید، توطئه، تزویر و … را از دل خاک بیرون کشیده و مردم گرفتار آمده در منظر کریه بیکاری، گرانی، آلودگی‌های صوتی و هوایی، فساد، گره‌های ترافیکی، عصبیت و تندخویی، معماری‌های بیگانه با باورهای اسلامی ایرانی، رشوه، بی‌عدالتی و … برهاند.

دیاری که نه در شعار بلکه به‌واقع باید قطب گردشگری (تاریخی، فرهنگی، مذهبی، پزشکی و …) کشور باشد و از این راه تولید ثروت عمومی توام با عدالت کند.

سرزمینی که ذخایر آن باید از انحصار درآید و در عمل به ثروت ملی مبدل شود.

دیاری که باید از ضعف و یا سوء مدیریت‌ها رهانیده شده و ظرفیت‌های خداداد آن به کار گرفته شود تا دیگر جوانان کم‌‌نظیر و نجیبش حسرت نقاط دیگر را به دل نداشته باشند و در شهر خود غریب جلوه نکنند و گرفتار بی‌هویتی‌ها نشوند.

امروز اداره امور پارس و شیراز جز با مدیران ریشه‌دار و ملموس با این دیار که اعتبار و آبروی خود را مایه می‌گذارند، میسر نیست، چراکه بوده و هستند و خواهند بود و با ماندگاری مقطعی و مدیریت‌های زودگذر، از خوب و بد امور بی‌اعتنا و بی‌تفاوت نخواهند گذشت.

اعتدال، تدبیر و امید چنانچه از محدوده شعار و جنبه استراتژیک خارج باشد و صورت ایده‌ئولوژیک به خود گیرد، لاجرم میدان را به مدیرانی می‌سپارد که در عین حال داشتن سلایق سیاسی که البته و صد البته برای هر فرد صاحب فکر و نظر به دور از اجتناب است، دارای شایستگی، تبحر و تخصص در اموری باشند که به آنان واگذار می‌شود و به آن درجه از رشد و تعالی رسیده باشند که در حیطه مدیریتی خود با در نظر گرفتن منافع ملی، حب و بغض سیاسی نداشته و تمام شهروندان را یکسان و برابر، محقق بدانند، چراکه در غیر این صورت داستان‌های تلخ و ننگ‌آلود گذشته تکرار و سر و کله نوچه‌ لات‌های سیاسی که در عین حال ادعاهای مالیخولیایی خود، از مردم‌سالاری و آزاداندیشی کوچک‌ترین درکی را نداشتند، پیدا خواهد شد و روز به روز دامنه تنش‌ها و درگیری‌ها فزونی می‌یابد و آنگاه شاهد هر چیزی خواهیم بود جز پیشرفت، عدالت، رفاه و تعالی انسانی.

شورائیان این شهر باید سخنگوی واحدی داشته باشند و از پراکنده و متضادگویی بپرهیزند و اختلافات اجتناب‌ناپذیر سلیقه‌ای را به رسانه‌های تاجر منتظری که همواره آب را گل‌آلود می‌خواهند، نکشانند، وقت و انرژی خود و شهروندان را صرف تنش‌های آسیب‌رسان و بدنتیجه نکنند و آرامش را به شهر بازگردانده و فقط و فقط خدمت و خدمت‌رسانی کنند و بس، در غیر این صورت این مردم فرهیخته و هوشیار، همان‌گونه که با رای خود ۲۱ نفر را بر کرسی‌های پارلمان محلی شهر نشاندند، به راحتی نیز نسبت به بازپس‌گیری آرای خود اقدام کرده و افرادی که از فرهنگ شورایی بهره‌ای نبرده‌اند را، لایق رای خود ندانسته و بر جای خود می‌نشانند، همان‌گونه که برخی از مجلسیان گذشته در این شهر تجربه کردند.

در انتخاب شهردار بنا بر تجربیاتی که شهروندان مترصد این شهر به دست آورده‌اند، ملاک‌هایی مانند شیرازی اصیل بودن، متخصص و متبحر بودن، شجاع و باصراحت بودن، با تجربه کافی بودن، ماشین امضا نبودن، اشراف داشتن کامل بر جای جای شهرداری، زیر بار تحمیل نرفتن، ضد مافیایی بودن، مردمی و شفاف بودن، ارتباط مستمر و مدام با شهروندان داشتن، پاسخگو بودن، از سئوال نترسیدن و انتقادپذیر واقعی بودن، مرتبط بودن دائم با رسانه‌های پاک و امتحان پس داده، شناخت کامل داشتن از موقعیت‌های مختلف شیراز، شناخت داشتن کافی از ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های این شهر، شناخت کافی داشتن از مشکلات ریز و درشت جای جای شهر، داشتن شجاعت و شهامت کافی برای شکستن ساختارهای غلط و فسادانگیز شهرداری، تلاش بی‌وقفه داشتن در برابر کردن شمال و جنوب شیراز و برقراری عدالت کامل در نقاط مختلف شهر آن‌گونه که در خور و شایسته یک شهر ایرانی باشد، لجباز نبودن و داشتن تعامل منطقی و سازنده با سایر دستگاه‌های اجرایی، پای‌فشار بودن بر تحقق مدیریت واحد شهری، درست و به جا چیدن مدیریت‌ها در شهرداری، شکستن بدعت نامیمون مدیریت‌های مادام‌العمری و سهمیه‌ای در شهرداری و … را در نظر گیرند.

ادامه دارد