ویرانگَرهای پیرامون ما

وارسی‌های گذشته به ما می‌آموزد که همواره برای از پای انداختنِ یک تن، خانواده، شهر و یا کشوری همین بس که ریشه‌ای‌ترین انگیزه‌ی زندگی که همان امید است را از آن‌ها بِرُبایند و از دل‌بستگی‌های پیشرفتِ زادگاهی تُهی کنند.

امروزه با فراگیری پَهنه گُسترده‌ای که به «فضای مجازی» شهرت یافته است، پیوسته دستخوشِ تیرباران‌های روانیِ گوناگونی هستیم که هراسناکی و ناامیدی را به‌ویژه بین نوجوانان و جوانان ما پراکنده می‌کند و آنان را از کوشش بازمی‌دارد و به بَردگیِ بیگانه و تَرک میهن به هر بهایی رهنمود می‌دهد.

خودباختگی، خود کوچک شماری، بازدارندگی‌های درون کشور، تنگ‌چشمی، تباهی و بی‌پاسخی پاسخوران، ریشه سوزی، بیکاری و بیکارگی، گُستردگی رشک ورزی، دورویی و دوگانگی، زورگویی، ناروا گری و نادرستکاری، اشکال‌تراشی‌های سازمان‌ها و اداره‌ها، واپس‌گرایی‌ها، بیگانگی با گذشته‌ها، وارونه نمایی‌ها، بی نابی‌ها، مَجیزگویی و کاسه‌لیسی و سالوسی و کلک و کلام به مزدی، ویژه خواری و ویژه خواهیِ برتریِ بیجا، همه از دسته ویرانگری‌های هولناکی است که پیرامون ما همواره گردش می‌کند.

چنانچه به خود نیاییم، درماندگی و دریوزگیِ همیشگی، گریبان ما را می‌گیرد و آیندگان نیز داوری خواهند کرد.