دادخواهی با خویش خوارپِنداری ناسازگاری دارد
از یکسو سَربار شدن فشارهای سنگین بر زندگی هَممیهنان و از سوی دیگر سَنگباران ناامیدی و خوارسازی و کوچک شماری ایران و ایرانیان در پَهنههای پِنداشتیِ رسانهای، رَنگینههای تیرهوتار را با زندگانی ما درهمآمیخته که بیشَک این دو سو هرگز نتوانسته و نمیتواند آرمانشَهر دلخواه همگانی را بسازد و دستاوردی جُز رَنج و بَدبختی، سَرسپُردگی، ایستایی و پَسرَوی نداشته و ندارد.
چیرگی سُهشها بر خِردوَرزی و جُنبش و پویشهای بهدوراز ژَرفاَندیشی و کینه کِشانه از روی خَشم و دِلزَدگی و بیزاری، بُرونرَفتی تاریک و تباه و نابِسامان به دنبال داشته و خواهد داشت.
چه دردناک است که مردمی با پیشینهای دراز و اَنباشته از سَرافرازی و سَربلندی، خود به دست خود سَرشِکَستگی را به آغوش بگیرند و بهجای پیکار و سِتیز با پَلشتیها، خودزَنی و خودخواری پیشه کنند.
بیشک، خویش خواری و بُزرگنَمایی بیگانگان، خودسوزی بَرشمرده میشود و راه از میدان به در کردن اَنگلها و اَنگل زادههایی که تَنگدستی و بیچارگی را بر مردم سَربار کردهاند، سِتیز و پیکار با آنان و پاسداشت اَرزشمندیهای ایران و ایرانی است.
ثبت دیدگاه