از

اصولگرایی بی‌پایه

تا

           اصلاح‌طلبی بی‌مایه

از زمانی که صحنه‌ی سیاست در اختیار بی‌سیاست‌هایی که حاصل عملکردشان جز تولید لات‌ها و نوچه‌لات‌های سیاست‌زده نبوده است؛ قرار گرفت، شماری از رسانه‌های این استان به ابزاری برای کاسبی مبدل شد و در پی آن دلالان و کارچاق‌کن‌های خبر، جای خبرنگاران واقعی و روشنگران زوایای تاریک را گرفتند و به‌تدریج برخی از مطالبه‌گران حقوق جامعه خانه‌نشین و یا مهاجر شدند.

صفحات روزنامه که روزگاری کاری کارستان می‌کرد، به کاغذباطله‌هایی تبدیل شده که جز بهره‌برداری چند روابط عمومی برای ارائه به رؤسای خود! و رفع تکلیف‌های اداری و منبع درآمد شدن برای چند روزنامه، کاربرد دیگری ندارد.

مدیرمسئول نوکیسه‌ای را می‌شناسم که میان اهالی رسانه به موجود «چندزیستی» شهرت یافته و در دوره‌ی اصلاحات، تندروترین افرادی که بی‌پروا از سیاست‌های اسرائیل دفاع می‌کردند و روزنامه را جولانگاه تاخت‌وتاز غیرمستقیم به ارکان نظام جمهوری اسلامی کرده بودند و البته بعدها به انواع ممنوعیت‌ها و محرومیت‌ها گرفتار شدند را میدان تام و تمام داده بود، امروز با چسباندن خود به بعضی از نهادها، به‌کلی تغییر رنگ و بو داده و در جاه‌هایی جا خوش کرده و تریبون یافته است، غافل از اینکه بسیاری از فعالان اجتماعی، سیاسی و … آرشیو این روزنامه را در اختیار دارند!

این تازه‌به‌دوران رسیده‌ی اقتصادی که زمانی با یک خودرو دست دهم «اُپل» با چسبادن خود به دفتر امام‌ جمعه‌ی وقت و حمایت‌های بی‌دریغ وی پا به عرصه‌ی روزنامه گذاشت اما در زمان اصلاحات منتقد سرسخت آن روحانی شد، درحالی که امروز به نان و نوای بسیاری رسیده، همواره وقت جلسات بسیاری را می‌گیرد و با زیاده‌گویی‌هایی که برای او به‌صورت یک عادت درآمده و تنفر همگان را موجب شده است، مدام دم از گرانی کاغذ و نبود درآمد و …. می‌زند و در هر جلسه‌ای تلاش می‌کند تا بتواند لفتک و لیسکی داشته باشد و جالب اینکه کار اصلی او این روزها دلالی و خریدوفروش کاغذ روزنامه است!

و اما بعد….

تشکل‌هایی نیز که امروزه در این زمینه ساخته و پرداخته شده، جز یک تابلو و نام هیچ بو و خاصیتی ندارند و به‌دلیل حاکمیت تک‌محوری و خودمحوری بر آن‌ها، در اذهان عمومی نیز رسمیت نیافته‌اند و جامعه‌ی راستین رسانه‌ای هیچ‌گونه حسابی را روی آن‌ها باز نکرده است.

پرده‌ی آخر ….. شام خفت!

به‌طورمعمول هرساله در یک کلیشه‌ی کسالت‌بار و فقط برای اینکه مراسمی برگزار شود، گروهی که به‌طورمعمول از مجموعه‌ی بستگان و آشنایان هزینه‌کننده‌ هستند، در باغی و یا سالنی به صرف شام دعوت و سرانجام به‌پای خبرنگاران! گذاشته می‌شود و نحوه‌ی اجرا نیز به‌گونه‌ای است که عنوانی جز توهین و بی احترامی به جامعه‌ی واقعی رسانه‌ای را نمی‌توان بر آن گذاشت!

ادامه دارد…..